Din que o bó cando breve, dúas veces bó. Esta premisa que a podería acuñar o mesmísimo Joey Ramone parece acompañar aos Terbutalina en cada un dos seus discos.
Cancións de minuto e medio sen espacio para grandes pretensións musicais pero cunha intensidade e unha sensación de tensar a corda en cada compás que incapacita as nosas pernas para deixar de moverse ao ritmo de batería máis mítica da historia do punk.
Creo que Terbutalina teñen un par de guerras gañadas dentro do Rock Galego que parte dunha sensación de que lla suda todo.
Súdalla ter uns arreglos curradísimos, súdalla non voltar ao monopolío melódico lírico-agrícola que parece achegar a todas as bandas de rock fresco e divertido galego a imitar en vestimenta, actitude e música aos Heredeiros da Crus, a Terbutalina súdalla todo iso, si, son frescos e divertidos, e si, poden chegar a ser tan horteras sobre o esceario coma os de Ribeira pero nada máis lonxe da realidade, Terbutalina van doutro pao, mellor ou peor, pero diferente.
Particularmente despois de ter escoitado este último traballo unhas cantas veces e sen poñerme a desgranar cada canción individualmente creo que a Terbutalina se lles pode resumir con tres palabras sen alonxarse moito da realidade: intensidade, honestidad e chulería.
O baixo e batería son unha locomotora que non para, as súas notas sempre teñen a mesma duración e velocidade: a toda hostia, nin unha concesión, nin un arreglo de sobra, contrapúa e bombo-caixa, maquinaria simple pero efectiva nunha banda de punk.
As guitarras que van ao par dos teclados adícanse a encher de colchóns sonoros á parte ritmica que sen dúbida é quen manda nesta banda, ritmos simples, ritmos serbios.
Pra min, e quizáis aquí ides flipar, o que lle da o plus á Terbutalina son as voces, se o miras obxetivamente non estamos ante un gran cantante, non é un privilexiado vocal, pero a min é o que me engancha, melodías líricas pegadizas cantadas cun dexe entre chulería e deixadez que dan a identidade, iso é Terbutalina.
Sen máis e pra non aburrir ahí vos queda o que sen dúbida será o hit do disco.
"E perdes o bus e escúpeche unha baldosa. Eu tamén escupiría se me pisaran todo o día. E chegas tarde á clase e suspendes un exame e por riba é jueves e tes que salir. QUE BONITA ESTÁ POLAS NOITES COMPOSTELA! QUE BONITA ESTÁ... TODOS VOMITANDO NELA! Xa é viernes e tes que baixar e pides un préstamo ao banco familiar e que che manden pasta, que che manden cartos que se non solo vas comer pasta requente!"
Síguenos en https://twitter.com/galegueando
No hay comentarios:
Publicar un comentario